Armia Krajowa to konspiracyjna organizacja wojskowa działająca w okresie II wojny światowej na obszarze państwa polskiego (w granicach z 1939r). Podlegała naczelnemu wodzowi, a przez niego Rządowi RP na uchodźstwie. Dowództwo AK stanowiło w Polsce Podziemnej samodzielny ośrodek władzy (jedynie przy najważniejszych decyzjach dowódca AK zasięgał opinii Delegata Rządu RP na Kraj). Poprzednikami AK były: Służba Zwycięstwu Polski (utworzona 27 IX 1939r.) i Związek Walki Zbrojnej (od 13 XI 1939r.). 14 lutego1942r. ZWZ został przemianowany na AK, jej pierwszym komendantem został gen. Stefan Rowecki "Grot". Po jego aresztowaniu 30 VI 1943r. komendantem AK został gen. Tadeusz Komorowski "Bór" (do 2 X 1945r.), a po nim gen. Leopold Okulicki "Niedźwiadek" (do rozwiązania AK 19 I 1945r.)

Podstawowym zadaniem AK była odbudowa państwa polskiego w wyniku walki zbrojnej (ogólnonarodowe powstanie). Zakładano trzy etapy walki:

AK była wojskiem polskim o ochotniczym zaciągu. Podstawowymi jednostkami organizacyjnymi były plutony (pełne lub szkieletowe). Wiosną 1944r. AK miała 6287 plutonów pełnych i 2633 plutony szkieletowe. W tym czasie liczyła ok. 380 tys. żołnierzy (jesienią 1941r. - ok. 100 tys., w 1943r. - ok. 300 tys.) Według niepełnych danych z raportów AK, od I 1941r. do VI 1944r. oddziały AK wykonały w Polsce ponad 230 tys. akcji sabotażu i dywersji, uszkodzono prawie 7 tys.parowozów i ponad 19 tys. wagonów kolejowych, wykolejono ponad 700 transportów kolejowych, dokonano ok. 6 tys. zamachów na Niemców i zlikwidowano ponad 2 tys. agentów Gestapo. W walce z okupantem AK poniosła wysokie straty: do końca 1944r. zginęło 100 tys. żołnierzy AK. Po upadku powstania warszawskiego (przygotowanego przez AK) nastapiła dezorganizacja w szeregach AK. Odtworzenie aparatu dowodzenie przez gen Okulickiego i wysiłki w celu przywrócenia poprzedniej sprawności zakończyły się tylko częściowym sukcesem.

19 stycznia 1945r. rozkazem komendanta głównego AK gen. Okulickiego organizacja została rozwiązana.